จากโลกสู่ห้วงอวกาศ ดาวเทียมไม้เปิดมิติใหม่

ดึงดูดความสนใจจากทั่วโลก โดยดาวเทียมไม้ทั้งหมดลำแรกของโลกมีกำหนดจะปล่อยขึ้นสู่อวกาศในเดือนกันยายนนี้ โครงการที่ก้าวล้ำนี้คาดว่าจะเปิดมิติใหม่ให้กับเทคโนโลยีอวกาศและการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม

มหาวิทยาลัยเกียวโตและบริษัทซูมิโตโมฟอร์เรสทรีได้ดำเนินโครงการ 'โครงการอวกาศไม้' มาตั้งแต่ปี 2020 แก่นของโครงการคือการสร้างดาวเทียมจากไม้ 100% แทนที่จะใช้โลหะ และ 'ลิกโนแซท (LignoSat)' ก็เป็นผลลัพธ์ที่ได้จากโครงการนี้

ลิกโนแซทเป็นดาวเทียมขนาดเล็กมากที่มีความยาวด้านข้าง 100 มิลลิเมตร สร้างเสร็จสมบูรณ์หลังจากการวิจัยนาน 4 ปี ผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยอย่างเข้มงวดจากนาซาและเจเอ็กซ่า ซึ่งเป็นความสำเร็จที่ยืนยันการใช้งานไม้ในอวกาศอย่างเป็นทางการ

จนถึงปัจจุบัน ดาวเทียมส่วนใหญ่สร้างจากโลหะ เช่น อะลูมิเนียม แต่การใช้โลหะนั้นอาจก่อให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อม เนื่องจากอนุภาคโลหะที่เกิดจากการเผาไหม้เมื่อกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศ ในทางกลับกัน ลิกโนแซทสร้างจากไม้ 100% จึงเผาไหม้หมดจดในชั้นบรรยากาศ ทำให้ลดภาระต่อสิ่งแวดล้อมได้อย่างเห็นได้ชัด

แนวคิดที่ก้าวล้ำนี้เกิดจากไอเดียของศาสตราจารย์โทอิ ทาคาโอะ แห่งมหาวิทยาลัยเกียวโต เขาได้นำเสนอวิสัยทัศน์ว่า "ในอนาคต ดาวเทียมไม้ควรจะเป็นกระแสหลัก เราจำเป็นต้องขยายความเป็นกลางทางคาร์บอนของโลกไปสู่อวกาศ"

ในระหว่างการดำเนินโครงการ พบว่าไม้มีความแข็งแรง ทนทาน และปลอดภัยเป็นเลิศ ผลการทดสอบการสัมผัสกับสภาพแวดล้อมในอวกาศเป็นเวลา 10 เดือน ณ สถานีอวกาศนานาชาติก็แสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

การเลือกไม้ใช้คุณสมบัติของไม้และเทคนิคแบบดั้งเดิมในการผลิตโครงสร้างของดาวเทียมใช้ไม้柳 (ยานางิ) จากป่าไม้ของบริษัทซูมิโตโม และใช้เทคนิค 'โครงสร้างสามมิติ' ที่ไม่ใช้กาวในการประกอบให้มีความแข็งแรง

ลิกโนแซทมีกำหนดจะถูกส่งขึ้นสู่อวกาศไปยังสถานีอวกาศนานาชาติโดยจรวดสเปซเอ็กซ์จากศูนย์อวกาศเคนเนดีในเดือนกันยายน และจะเริ่มใช้งานอย่างเต็มรูปแบบในเดือนพฤศจิกายน เพื่อทดสอบศักยภาพของการใช้ไม้ในอวกาศอย่างจริงจัง

ผู้ที่เกี่ยวข้องกับโครงการแสดงความหวังว่า "จะช่วยแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อม เช่น การลดขยะอวกาศและการลดก๊าซเรือนกระจก" ในระยะยาว มีแผนที่จะนำไม้มาใช้กับโครงสร้างอวกาศอื่นๆ นอกเหนือจากดาวเทียม เช่น สถานีอวกาศ

จากโลกสู่อวกาศ ดาวเทียมไม้จะเป็นความท้าทายใหม่ของมนุษยชาติสู่การสร้างสรรค์นวัตกรรมและความยั่งยืน