Er is een groep multinationale bedrijven, bekend als 'voedselgiganten', die een aanzienlijke invloed hebben op de wereldwijde voedselvoorziening. Deze bedrijven, waaronder Cargill, ADM, Louis Dreyfus, Bunge en Nestlé, kopen, verwerken, bewaren en verkopen landbouwproducten zoals tarwe, rijst, maïs en soja die in de graanproducerende gebieden wereldwijd worden geproduceerd. Ze zijn ook actief in zaadontwikkeling, genetisch gemodificeerd gewasonderzoek, en de ontwikkeling van meststoffen en pesticiden. In wezen zijn ze tegelijkertijd voedselhandelaren, biotechnologiebedrijven en voedselverwerkers.

Deze voedselgiganten, die met name geconcentreerd zijn in de VS, 's werelds grootste graanexporterende land, bezitten 68% van alle graanopslagfaciliteiten en beheersen per eind 2022 30% van de totale graanvoorraad in de VS. Ze bezitten wereldwijd silo's, exportterminals en speciale schepen, waardoor ze een enorme invloed hebben op de wereldwijde voedseldistributie.

De ongekende macht van deze voedselgiganten is te danken aan het feit dat ze de binnenlandse landbouwmarkten hebben gemonopoliseerd met de medewerking en bescherming van de overheden in de belangrijkste productielanden. Maar in tijden van wereldwijde voedselcrisissen prioriteren ze hun eigen nationale belangen en beperken ze de export, wat leidt tot verstoringen in de internationale voedselvoorzieningsketen. De enorme stijging van de wereldwijde voedselprijzen en de verstoring van de voedselvoorzieningsketen tijdens de coronapandemie en de oorlog in Oekraïne en Rusland zijn hier het gevolg van.

Landen als Korea, die afhankelijk zijn van voedselvoorziening van buitenaf, worden dan gegijzeld door deze voedselgiganten, terwijl landen als China en India met hun grote financiële middelen de kans krijgen om voedselvoorraden te bemachtigen. De beste oplossing is het terugwinnen van voedselsoevereiniteit. Elk land moet streven naar een minimale graad van voedselzelfvoorziening, terwijl handel als een aanvullend middel dient.

De realiteit is echter dat vrije handel in landbouwproducten moeilijk te realiseren is. Als twee landen die hetzelfde product produceren handel drijven, zal het ene land niet langer in staat zijn om zijn binnenlandse productie te blijven voortzetten vanwege de import van producten uit het andere land, wat tot het verdwijnen van die landbouwproducten leidt. Bovendien, gezien het wereldwijde tekort aan voedsel, zal een land dat zijn binnenlandse producenten niet kan beschermen tegen lage importprijzen, niet de middelen hebben om voedsel te importeren en zal het met honger te maken krijgen.

Voor een werkelijk wederzijds voordelige handel in landbouwproducten is het dus noodzakelijk dat er eerst voldoende voedsel wordt geproduceerd om aan de vraag van alle landen ter wereld te voldoen. Bovendien moeten importlanden in staat zijn om tegen prijzen die hun eigen landbouwsector in stand houden, voedsel te importeren zonder dat de productielanden de prijzen manipuleren. De kans dat deze voorwaarden worden vervuld, is echter in de praktijk vrijwel nihil.

Daarom is het voor elk land verstandig om zijn graanproductie zoveel mogelijk te verhogen en handel als een aanvullend middel te gebruiken. Om een ernstige wereldwijde voedselcrisis te voorkomen, moeten alle landen een minimale voedselsoevereiniteit handhaven.